Category: Dhamma Myanmar

ကိုယ့်ဘဝထဲမှာ ကြီးသည်ဖြစ်စေ ငယ်သည်ဖြစ်စေ ပြဿနာရယ်လို့မှတ်ယူခံရတဲ့ အရာတစ်ခုဖြစ်ပေါ်နေပြီဆိုရင် သင်္ခန်းစာအသစ်တစ်ခုအဖြစ် လက်ခံပါ။ ဒီပြဿနာကြောင့်ဖြစ်ပေါ်တဲ့ စိတ်ခံစားချက်ကို ဘယ်သူ့ထံမှ အလောတကြီးရင်ဖွင့်မပြပါနဲ့။ ဘာအကျိုးမှမရှိလို့ပါ။ ငါဖြေရှင်းနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက်ထားကာ အကောင်းဆုံး အမှန်ကန်ဆုံးနည်းဖြင့် လူကြီးလူကောင်းဆန်စွာ ဖြေရှင်းပါ။ ကလေးဆန်ဆန်မဖြေရှင်းပါနဲ့။

ပြဿနာရဲ့အကြောင်းရင်းကိုသိရင် ပြဿနာဆိုတာက ဖြေရှင်းလို့အလွန်လွယ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ပွင့်လင်းဖို့လိုတယ်။ ရိုးသားဖို့လိုတယ်။ တချို့ပြဿနာနာတွေက လူသိရှင်ကြားပွင့်လင်းရိုးသားဖို့လိုအပ်သလို တချို့ပြဿနာတွေက သက်ဆိုင်သူများသာပွင်းလင်းရိုးသားစရာလိုအပ်ပြီး စိတ်ချမ်းသာစွာ ဆက်လက်နေထိုင်သွားနိုင်အောင် ညှိုနှိုင်းအဖြေထုတ်ယူရတာတွေလည်းရှိတတ်တယ်။ အတ္တမာနတွေကိုခဝါချဖို့လည်းလိုအပ်ပါတယ်။

သူတော်ကောင်းတို့ရေ သတိလေးတော့အထူးထားပေးကြပါ။ မိမိကလည်းသူများကြောင့် နက်ရှိုင်းတဲ့စိတ်ခံစားချက်တွေမရစေကြနဲ့။ မိမိကြောင့်လည်းသူများကိုနက်ရှိုင်းတဲ့ စိတ်ခံစားချက်တွေရမသွားစေနဲ့။ အဲဒီစိတ်ခံစားချက်တွေဟာ နက်ရှိုင်းရင် နက်ရှိုင်းသလောက် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကျန်းမာရေးကိုပါ ဒုက္ခပေးတတ်တယ်ဆိုတာကို အထူးသတိရှိစေချင်ပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ရိုးသားပွင့်လင်းစွာ အဖြေရှာရင်တော့ အဖြေဆိုတာကရှိနေပြီးသားပါ။ အတ္တမာနတွေကိုခဝါချပြီး မေတ္တာပညာအားကြီးစွာနဲ့ ဖြေရှင်းနိုင်ရင် ကွဲသွားကြတဲ့လင်မယားတွေပင် မောင်နှမလိုသူငယ်ချင်းလိုစိတ်မျိုးနဲ့ နေနိုင်ကြသေးတာပါပဲ။

အထူးသဖြင့်မဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ အခြေအနေတစ်ခုကိုတွေးပြီး နောင်တရနေမယ်၊ အဲဒီအတွေးတွေကကိုယ့်ဘဝကို လွမ်းမိုးနေပြီဆိုရင် အလွန်ထိခိုက်နစ်နာစေပါတယ်။ သင့်ကျန်းမာရေးကိုပါ ထိခိုက်စေနိုင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်တွေးမိတိုင်း အတွေးစိတ်တိုင်းကို letting go လုပ်နိုင်အောင် မဖြစ်မနေကြိုးစားကြပါလို့ အကြံပြုပါရစေ။ ဝိပဿနာရှုတယ်ပေါ့။ ကိုယ့်စိတ်ကို မဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ အတွေးတွေအလွမ်းမိုးမခံပါနဲ့။ မဆင်းရဲစေချင်လို့ပါ။

(၃)။ အတိတ်ကိုလုံးဝပြန်မတွေးမိပါစေနှင့်။ တွေးမိလျှင်လည်းတွေးမိသည်ဟုသိကာ နာကျည်းသောခံစားမှု ပြန်၍မဖြစ်စေပါနှင့်။ ထိုခံစားချက်အစား မေတ္တာတရားကိုသာများများပွါးပါ။ ပုထုဇန်တို့နေထိုင်ရာ ကာမ(၁၁)ဘုံသည်ကား လူအမျိုးမျိုးစိတ်အထွေ ဆက်ဆံနေထိုင်ရသော ဘုံဌာနဖြစ်၍ သူများကြောင့်ဖြစ်ပေါ်တတ်သော စိတ်ဆင်းရဲမှု စိတ်ချမ်းသာမှုတွေကို အဟုတ်မမှတ်ပါနှင့်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် letting go လုပ်နိုင်အောင်သာ ကြိုးစားပါ။ မိမိစိတ်ကိုသာ ဖြူစင်နေအောင်ထားလျှက် စိတ်ကျေနပ်စရာဖြစ်အောင်နေထိုင်ပါ။

(၄)။ ယခုအချိန်ကစ၍ မိမိစိတ်ထဲ၌ မုန်းသောသူဟူ၍ တစ်ယောက်မျှရှိမနေပါစေနှင့်။ မိမိစိတ်ထဲ၌ အမုန်းစိတ်အစား မေတ္တာစိတ်ကိုသာ ထားနိုင်ပါစေ။ အတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစား၍ မေတ္တာထားပေးပါ။ မေတ္တာသည်အေးမြ၍ အမုန်းစိတ်သည် ပူလောင်လှသောကြောင့်ဖြစ်၏။ တတ်နိုင်သမျှပြုံးပြုံးလေးနေနိုင်အောင်သာကြိုးစားပါ။ မုန်းတီးသောစိတ်ဖြင့် စူပုတ်နေသောမျက်နှာမဖြစ်ပါစေနှင့်။ ဘာအကျိုးမျှမရှိ၍ဖြစ်၏။

(၅)။ မနက်အိပ်ယာထတိုင်း “အာနာပါန”ခေါ် ဝင်သက်ထွက်သက်ရှုမှတ်မှုကို အနည်းဆုံးနာရီဝက်ခန့် ထိုင်ရှုမှတ်၍ “ထိသိ”ဖြင့် စင်္ကြံလျှောက်ကာ အနည်းဆုံးနာရီဝက်ခန့် အားထုတ်ပါ။ ဖြစ်ပေါ်လာသမျှ negative or positive စိတ်တိုင်းကို စိတ္တာနုပဿနာဖြင့် ရှုသိနိုင်အောင်ကြိုးစားပါ။ negative or positive feeling တိုင်းကို ဝေဒနာနုပဿနာဖြင့် ရှုသိနိုင်အောင်ကြိုးစားပါ။ negative or positive စိတ်များနှင့် ခံစားမှုများထဲ၌ မိမိစိတ်ကိုရောထွေးပါဝင်မသွားပါစေနှင့်။ letting go လုပ်နိုင်အောင် သတိထား၍လုပ်ပါ။

ဤကဲ့သို့နေထိုင်သွားသော် သင်သည်စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဆင်းရဲမှုများမှကင်းဝေး၍ ကျန်ရှိနေသောဘဝကို ပျော်ရွှင်စွာနေထိုင်သွားနိုင်ပေလိမ့်မည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် အသက် (၅၀)မှနောက်ပိုင်း စိတ်ချမ်းသာစွာနေထိုင်သွားနိုင်ရန် ယခုဆယ်ကျော်သက် နှစ်ဆယ်ကျော်သက်တို့မှစ၍ ဆိုခဲ့သောနည်းကို အသုံးပြုမီဝဲကြပါကုန်။

မေတ္တာတရားကြီးမားစွာဖြင့်
ဆရာတော်အရှင်ကေလာသ (မဟာဂန္ဓရုံ)
သစ္စာမြိုင်တောရ
မြိုင်စံပြကျေးရွာ
ရွာငံမြို့နယ်
ရှမ်းပြည်တောင်ပိုင်း
မြန်မာနိုင်ငံ။

ဘုန်းကြီးကိုယ်တိုင်လည်း တတ်နိုင်သမျှလုပ်၏။ ဘုန်းကြီးမွေးခဲ့သော တပည့်ကြီးငယ်များသည်လည်း သူ့ကဏ္ဍအလိုက် လိမ္မာကျွမ်းကျင်မှုရှိကြသောကြောင့် တခါတခါအလွန်ဝမ်းသာပီတိ ဖြစ်မိပေ၏။ အများစုခက်ခဲလေးလံသော အလုပ်များကို သူတို့ကိုယ်တိုင်လုပ်ကြသော်လည်း ဘုန်းကြီးကိုယ်တိုင်လည်း အရညဝါသီတောရဘုန်းတော်ကြီးပီပီ တတ်နိုင်သည်များကို လုပ်ရပေ၏။ ယခုလည်းညနေ ၄:၀၀ နာရီခန့်မှ ၆:၄၅ နာရီခန့်အထိ အဆင်မပြေသော တခါးပေါက်အပိတ်ဟောင်းများကို တတ်နိုင်သလောက် ပြုပြင်ကြည့်၏။ လွယ်တော့လည်းလွယ်လှသည်မဟုတ်ပေ။

ထိုအချိန်၌ ဓုတင်(၁၃)ပါးအရာဝယ် အမြတ်ဆုံးဘွဲ့ထူးကို ဆွတ်ခူးနိုင်ခဲ့သောကျေဇူးတော်ရှင် အရိယာအရှင်မြတ်ကြီး အရှင်မဟာကဿပအား အထူးအာရုံရောက်၍ အားတင်းပြုလုပ်ရ၏။ ထိုအရှင်မြတ်ကြီးနှင့်အတူ ရဟန္တာအရှင်မြတ်ကြီးများသည် ပထမဦးဆုံးအကြိမ် သင်္ဂါယနာတင်ပွဲကြီးကျင်းပမည့်ပွဲမတိုင်မီ မိမိတို့၏သက်ဆိုင်ရာကျာင်းဆောင်များကို ကိုယ်တိုင်ပြုပြင်မွန်းမံတည်ဆောက်ကြကြောင်း ဝိနည်းပိဋကမဟာဝဂ္ဂပါဠိတော်၌ လာရှိသည်ကို စာသင်သားဘဝက လေ့လာသင်ယူကြည်ညိုခဲ့ဘူးပေ၏။ အလွန်ကြည်ညိုမိခဲ့ဘူး၏။

ယခုလည်းမိမိသည် သက်တော် (၅၁)နှစ်အရွယ်တော်သို့ ရောက်သည့်တိုင်အောင် ဧကစာရီတစ်ပါးတည်းတောရမှီလျှက် ထေရဝါဒဝိပဿနာသာသနာတော် အရှည်တည်တန့်ခိုင်ခံ့နိုင်ရေးအတွက် မိမိလည်းအားထုတ် စိတ်ဝင်စားသူများကိုလည်း တရားစခန်းဖွင့်လှစ်သင်ပြပေးနေသော အရညဝါသီတောရဆရာတော်တစ်ပါးဖြစ်၍ ထိုကဲ့သို့အဟောင်းများကို တတ်နိုင်သလောက် ပြုပြင်မွန်းတတ်ရန် အားထုတ်ရသောအခါများလည်းရှိပေ၏။ သို့သော်လည်းအများစုကိုကား မိမိကိုယ်တိုင်ဓမ္မဖြင့်မွေးမြူအပ်သော မိမိ၏ဓမ္မသားသမီးတပည့်ကြီးငယ်တို့က ဝိုင်းဝန်းတာဝန်ယူလုပ်ဆောင်ကြ၏။

မိသားစုစိတ်ဓာတ်ဖြစ်၍ မိမိကိုယ်တိုင်လည်း လုပ်ရသည်ဖြစ်ပေ၏။ တောရဆောက်တည်မည့်အရှင်ကောင်းများအနေဖြင့် ထိုသို့မိမိကိုယ်တိုင် မိမိ၏ကိစ္စအတော်များများကို ဆောင်ရွက်ထမ်းပိုးနိုင်မှသာ တောရဆောက်တည်ကြပါ “အရညဝါသီဘွဲ့” ကို ခံယူတော်မူကြပါဟု အလေးအနက်တိုက်တွန်းလိုက်ရပေ၏။ လူဝတ်ကြောင်ဒါယကာဒါယိကာမများ၏ အပူဇော်ခံရယုံမျှ ဘုန်းကြီးရုံလာဘ်ပေါရုံမျှကိုသာ ဆန္ဒရှိသော ပြော့ညံ့သော စိတ်ဓာတ်ဖြင့်တောရမဆောက်တည်ကြပါနှင့်ဟု မေတ္တာကြီးစွာဖြင့် အကြံပြုလိုက်ရပေ၏။ သို့မဟုတ်က ဘာကောင်းကျိုးမျှဖြစ်မည်မဟုတ်ပေ။

(မှတ်ချက်။ ။မည်သည့်ဘာသာတရားကိုမျှ ရန်မူရန်သင်ပြတော်မမူခဲ့ပေ။ ငြိမ်းချမ်းစွာ အတူယှဉ်တွဲနေထိုင်နည်းကိုသာ သင်ပြတော်မူခဲ့ပေ၏။ လူကြီးလူကောင်း ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့၏ လမ်းစဉ်အစစ်ကြီးသာ ဖြစ်ပေ၏။)